Ένα χρονικό της Δ’ τάξης, αφιερωμένο στα παιδιά του Πολυτεχνείου.
Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Πολυτεχνείου
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται
-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ?χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο
Λένα Παππά
Κοιμήθηκε η Δημοκρατία.
Το επόμενο πρωί ένας περίεργος θόρυβος ακουγόταν στους δρόμους.
Ήταν ο θόρυβος των τανκς που είχαν βγει για να σώσουν υποτίθεται τους Έλληνες.
Οι δικτάτορες έχουν οδηγήσει τη χώρα στη διεθνή απομόνωση. Φυλακές, βασανιστήρια κι εξορία περιμένουν όποιον αντιστέκεται? Ή όποιον τολμάει να διατυπώσει ελεύθερα τη γνώμη του.
Ο Φοίνικας: σύμβολο της δικτατορίας
Είναι Νοέμβρης του 1973
Οι φοιτητές κάνουν κατάληψη στη σχολή Πολυτεχνείου.
Ζητούν την πτώση της Χούντας κι ελεύθερες εκλογές.
Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερίαπαιδιά αγωνίζονται για μια Ελλάδα ελεύθερη!
Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη!
Για μια Ελλάδα δημοκρατική!
Εδώ Πολυτεχνείο?
Σας καλεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των αγωνιζόμενων φοιτητών, των αγωνιζόμενων Ελλήνων…
ΑΡΝΙΕΜΑΙ να με κάνουν ό,τι θένε…
Αρνιέμαι πια να βλέπω τον δρόμο μου κλειστό…
Αρνιέμαι να ‘χω σκέψη που σωπαίνει, να περιμένει μάταια τον καιρό!
Το άρμα γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου!
Την επόμενη μέρα μπορεί οι φωνές των παιδιών στο Πολυτεχνείο να σίγησαν…
Αλλά στις καρδιές του λαού δυνάμωσε η ανάγκη για ξεσηκωμό και ελευθερία από τους δυνάστες. Μετά από λίγο καιρό η δικτατορία δεν άντεξε.
Μετά από επτά χρόνια επανήλθε η δημοκρατία στη χώρα μας.
Ο αγώνας, το πάθος και η θυσία αυτών των παιδιών ήταν η αρχή, για να επανέρθει στην πατρίδα μας
η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι! Γιάννης Ρίτσος
